Dag 22; Three Rivers - Pacific Coast Highway - Venice Beach, CA

Zoals eergisteren al gezegd kunnen we van hier uit niet naar Kings Canyon, er is in Three Rivers niets te beleven en we hebben geen zin on de hele dag bij het hotel zwembad van 3x4m te gaan liggen. We hebben dus gi.av besloten om hier niet nog een nacht te blijven. Het plan is om in een soort van rechte lijn naar de kust te rijden en dan de Pacific Coast Highway (Highway 1) op te gaan richting Los Angeles.We zoeken dan aan het eind van de dag een hotelletje met uitzicht op zee, om morgen verder te rijden naar Venice Beach. Na het ontbijt gaan we uitchecken. Ja, we weten dat we nog een nacht geboekt hebben en ja, we weten dat we geen geld terug krijgen.

We gaan op weg en net voor San Luis Obispo gaan we de PCH op en dan zien we ook meteen, in de verte, de Pacific Ocean

Bij Goleta zetten we de auto aan de kant om even te genieten van het uitzicht en om de zoute zeelucht van de Pacific op te snuiven.

Hoe mooi is dit?

We vinden hier ook meteen een wel héél oud stukje van de Highway 1

We kunnen er even geen genoeg van krijgen.

En dan herinneren we ons ineens wat een leuk hotelletje we in Santa Barbara hadden, toen we hier in 2006 voor de 1e x waren. Heerlijk rustig, een kamer met schuifpui die op een schitterende binnentuin uit kwam. Er was een zwembad en we konden buiten, op een terrasje, ontbijten. We zitten nu vlak voor Santa Barbara en we besluiten op zoek te gaan naar dát hotel, om dan daar te overnachten. Helaas hebben we allebei geen idee meer hoe dat hotel heet en ook de foto die we in Picasaweb nog hebben, maar uiteraard ienie minie is op het scherm van de telefoon laat geen naam zien. We weten nog wel dat het in een zijstraat van de Boulevard lag, op een hoek met aan de overkant een klein benzinestationettje met een supermarkt. Daar mee komen we vast wel een eind...

We nemen, op de gok, de 2e afslag Santa Barbara en rijden al vrij snel op de Boulevard, want dat is de doorgaande weg in S.B. We rijden zo langzaam mogelijk in een poging iets te herkennen en speuren iedere zijstraat aan de linker kant in om misschien een glimp van het hotel of die benzinepomp op te vangen. Helaas. Dit stuk van de Boulevard is veel drukker dan wij ons herinneren uit 2006. Hier is het niet in de buurt. We stoppen en vragen 2 dames of zij ons kunnen helpen. We leggen uit waar we naar op zoek zijn, maar ze hebben allebei geen idee waar we het over hebben. Wel verwijzen ze ons naar het Centre of Commerce wat een klein eindje terug is, daar weten ze het vast wel. We twijfelen (geen idee waarom) en besluiten dan om eerst nog een stukje door te rijden. Niet slim, want een eindje verder buigt de Boulevard af, weg van de kust en voor we het weten zijn we Santa Barbara uit. Oeps! Wat nu? Geen nood! We rijden gewoon door, we komen vast nog wel meer hotels tegen.... We rijden nog verschillende dorpen door, maar we rijden alle hotels voorbij. Deze ziet er niet uit, te drukke straat, hier kunnen we niet keren enz.. enz.. We liggen helemaal in een deuk in de auto.... mocht iemand zich nog afvragen waarom wij altijd van te voren alle hotels boeken?? Nou, hierom!! Dit is echt helemaal niets voor ons om al rijdend vanuit de auto een hotel uit te zoeken.Het is inmiddels rond 6pm als we in Ventura bij de Starbucks stoppen. We nemen koffie en wat lekkers en als we buiten zitten te genieten realiseren we ons dat we nog maar 65 miles van Venice Beach vandaan zijn. We pakken de telefoon en bellen Alfonso van ons hotel in Venice Beach met de vraag of we vandaag al terecht kunnen en dat kan! Onze kamer is klaar en we zijn van harte welkom!

Vlak voor Santa Monica buigt de PCH af om verderop dan weer te splitsen in de Highway 1 en de I-10. Wij moeten de rechterbaan hebben om op Neilson Way te komen, die een eindje verderop overgaat in Pacific Ave waarna we linksaf Washington Blvd op kunnen en dan ook meteen op de plaats van bestemming zijn. We nemen echter de meest rechtse baan en rijden zo de parkeerplaats van de Santa Monica Pier op!

We moeten $10 betalen om te mogen parkeren, maar we willen helemaal niet parkeren, we willen naar Venice Beach! We leggen het uit bij de kassa en we mogen gratis de parkeerplaats op om er vervolgens aan de andere kant weer af te rijden. Nu moeten we wel even extra opletten, dat het niet nog een x gebeurt en dat gebeurt ook niet. We rijden nu goed en dit laatste stukje doen we blindelings.

Om 8pm stoppen we op de parkeerplaats van The Inn at Venice Beach. Eindpunt van onze rondreis. Hier zullen we nog een paar dagen genieten van zon, zee, strand en goed gezelschap van vrienden! We're Home away from home.

Dag 21; Seqouia N.P, CA

Vandaag bezoeken we Seqouia N.P. Na een overheerlijk ontbijtje in een overvolle ontbijtzaal gaan we op weg. De weg waar aan het hotel ligt is ook de weg die het park in gaat, dus we rijden no-time bij Ash Mountain Entrance het park binnen....

.....waar we meteen wat mooie plaatjes schieten van de Middle Fork Kaweah River.

Op dat zelfde punt ligt ook Tunnel Rock. Je mag er niet meer met de auto onderdoor, wat we eerlijk gezegd ook niet zo heel erg vinden

Hierna kronkelt de weg zich naar boven. We mogen slechts 15 mph rijden, maar al zouden we willen, harder kan niet eens, zoveel bochten komen we tegen. Wel hebben we een mooi uitzicht op Moro Rock, waar we later op de dag bovenop zullen staan!

Als we weer in de auto zitten en een klein stukje gereden hebben spotten we een beer in de berm. Wat is het toch prachtig en wat zijn we toch bevoorrecht dat we dit soort wild al verschillende keren hebben mogen tegenkomen. We hebben al verschillende mensen gesproken die dezelfde N.P's bezocht hebben als wij en nog nooit een glimp van een beer of zelfs ander wild gezien hebben. We durven dan bijna niet meer te zeggen dat wij bijna overal wel beren en wild hebben gezien.

Onze volgende stop ligt bij het Giant Forest Museum, waar we een plaspauze houden en meteen even rondkijken. Helaas is er in dit park geen enkele voorziening, dus geen koffie of wat dan ook. Vervolgens lopen we de Big Trees Trail. Een wandeling langs Round Meadow enonder de gigantische Seqouia bomen die in het park groeien.

Clara Barton Tree, vernoemd naar de oprichter van het Rode Kruis in V.S

Round Meadow

Broederlijk samen; rots en boom

En jawel hoor! Daar hebben we er weer 1! Een babybeer loopt in z'n eentje te scharrelen in de Meadow. Als we blijven staan om te filmen/fotograferen sluiten er nog een aantal mensen zich bij ons aan en komen we tot de conclusie dat dit misschien niet zo veilig is om hier te blijven staan. Als dit baby beer is, dan zal mama beer immers niet ver weg zijn.....

1 van de dames in het gezelschap (we zijn nu met 6) is werkelijk doodsbenauwd en 1 van de mannen probeert haar gerust te stellen met de mededeling dat áls de mama beer achter ons aankomt, ze alleen maar harder hoeft te lopen dan de laatste persoon in de groep....

Uiteraard blijven we tussen de bomen speuren en jawel hoor, een klein eindje verderop vinden we mama beer! Ze loopt tussen de bomen en schenkt geen enkele aandacht aan ons. Neemt niet weg dat we toch af en toe maar even achterom kijken als we verder lopen

Op weg naar Moro Rock

Moro Rock is een granietkoepel en de top ligt 2050m boven zeeniveau.

In 1917 werd er een houten trap aangelegd om de top te bereiken en in 1930 werd deze vervangen door een in de rots zelf uitgehakte trap. De trap is 243 meter lang, telt 400 treden en kronkelt zich om de rots heen omhoog.

Het is even afzien bij ruim 30*C, maar het is wel de moeite waard!

Het uitzicht is prachtig!

Uiteraard laten we ons nog even fotograferen....

....voor we weer aan de tocht naar beneden gaan beginnen.

We rijden nog naar Tunnel Log, waar Benny 2 rondjes rijdt. 1x voor de film en 1x voor de foto!

Tot slot lopen we het Sherman Tree Trail.

General Sherman! Een reuzen Seqouia.

Met een hoogte van 83,8 meter, een diameter van 7,7 meter, een geschat stamvolume van 1487 kubieke meter en een vermoedelijke ouderdom van 2300 tot 2700 jaar behoort de General Sherman tot de grootste en oudste levende wezens. Gemeten naar volume is het de grootste boom ter wereld.

We rijden nog een klein stukje door, richting het Lodgerpole Visitors Centre, maar als we stil komen te staan vanwege wegwerkzaamheden, draaien we om rijden we terug naar het hotel. Genoeg geweest voor vandaag.

Uiteraard eten we weer bij de Pizza Factory. Vanavond zullen we eens gaan kijken wat we met de dag van morgen gaan doen.

Dag 20; Yosemite N.P - Seqouila/Kings Canyon N.P, CA

Na een weer overheerlijk ontbijtje gaan we terug naar de kamer om daar Australië-Nederland te kijken. We hebben vandaag maar een rit van 170 miles/3uur op het programma staan, dus we hebben alle tijd. De wedstrijd begint hier om 9am (18.00u Ned. tijd), dus dat komt mooi uit. We hebben de afgelopen drie dagen regelmatig een praatje gehad met onze Amsterdamse buren die de 2 kamers naast ons bezetten en ook zij vertrekken pas als de wedstrijd is afgelopen. Alle bagage is inmiddels ingeladen, dus we zijn er helemaal klaar voor. De deur van onze kamer staat open (we zitten op de begane grond) en de buurtjes wippen regelmatig even binnen om mee te juichen bij de voorsprong van 0-1 en de 2-2 en om te mopperen bij de gelijkmaker én de voorsprong vanAustralië, maar als Nederland dan tóch wint met 2-3 is het feest

In 2006, toen we hier ook waren stonden de kranten vol van The Ferguson Rock Slide bij El Portal. Een ontzaglijke berg stenen was naar beneden gekomen en blokkeerde de weg naar El Portal volkomen. Wij gingen op dat moment de andere kant op, dus geen probleem. Nu moeten we wel richting El Portal en we hebben de Road Closed borden al gezien, maar het lijkt erop dat er een D-tour is, dus we gaan vol goede moed op weg. We zien wel.

Zo ziet zo'n rock slide er dus uit...

....en dit is dus de weg waar we over zouden moeten. Dat gaat m niet worden ben ik bang!

Er is inderdaad een D-tour aangelegd. We worden naar een soort van paralelweg geleid aan de andere kant van de Merced River....

....om een eindje verderop, voorbij de rock slide, die we goed kunnen zien vanuit de auto, over een 'noodbrug' die er inmiddels 7 jaar ligt weer terug te komen op de originele Highway Ca-140

Ze zijn volop aan het werk, maar we vragen ons af of ze die berg stenen ooit van de weg af zullen krijgen

Aan het eind van de middag komen we aan in Three Rivers en daar staat ons een onaangename verrassing te wachten, die even wat uitleg nodig heeft. Als wij onze reis samenstellen stippelen we, uiteraard, eerst de route uit, dan worden tickets en auto geregeld en vervolgens gaan we ons verdiepen in de hotels. Met het lijstje van onze voorkeur gaan we dan naar het reisbureau waar we kijken welke hotels in het Arke assortiment zitten en welke niet. Die in het assortiment zitten worden geboekt, die niet in het assortiment zitten regelen we zelf. Zo simpel is het. Maarrrrrrr het gebeurt ook wel eens dat zij een 'alternatief' hotel beschikbaar hebben. Normaal gesproken checken we dat hotel dan eerst thuis, maar in dit geval hebben we dat niet gedaan. Seqouia N.P en Kings Canyon N.P zijn 2 parken die tegen elkaar aan liggen. We hadden een prima hotel gevonden precies in het midden waar we 3 nachten wilden blijven en dus 1 volle dag zouden hebben voor Seqouia N.P en 1 volle dag zouden hebben voor Kings Canyon N.P. Arke reizen kon dit hotel niet boeken en kwam met een alternatief hotel. Comfort Inn & Suites Sequoia Kings Canyon. We kennen inmiddels de Comfort Inn hotels en de naam doet vermoeden dat het hotel in de buurt van beide parken ligt, dus hebben we niet meer gecheckt, maar gewoon gezegd; "Boek maar!" Stomstomstom

We weten inmiddels dat het hotel vlak bij Seqouia N.P ligt, maar het onmogelijk is om in 1 dag naar Kings Canyon N.P te rijden en weer terug. Dwars door Seqouila is geen optie, omdat de weg slingert en slingert en klimt en klimt en om het park heen is geen optie, omdat de afstand dan veel te groot is. We informeren nog even ...voor de zekerheid... bij de receptie, maar daar wordt alleen bevestigd wat we al wisten; Kings Canyon N.P moeten we schrappen en we zullen vanavond/morgen eens overdenken hoe we dit gaan oplossen. Waarom dit hotel de naam van beide parken heeft zal wel altijd een raadsel blijven! We hebben allebei geen zin om hier, in the middle of no-where (Three Rivers ligt aan een doorgaande weg en waar wij verblijven is 1 hotel én een Pizza Factory) een dag rond te hangen. We informeren nog of we de laatste nacht kunnen annuleren en dat kan, maar we krijgen geen refund, omdat het hotel door een 3e partij betaald is. Als de dame achter de balie meteen de kamer op 'beschikbaar' wil zetten voor die laatste nacht, kan ik het niet laten om dát tegen te houden. We denken er nog even over na, zeg ik! Geen geld terug, maar wel die kamer onder onze kont vandaan nogmaal verhuren? No way!

Onnodig te zeggen dat we bij de Pizza Factory gegeten hebben!

Dag 19; Yosemite N.P, CA

Vandaag Yosemite Valley! Deze vallei is 900 meter diep en 3 kilometer breed. Het gebied is wereldberoemd vanwege de indrukwekkende watervallen, weiden, kliffen en ongewone rotsformaties. Het is het drukste gedeelte van het park en parkeren is dan ook vaak een probleem.

Jammer genoeg zijn we door de crash bij Reismee al onze details kwijt, dus weinig tekst deze x en voornamelijk wat foto's

Yosemite upper & lower falls

Dag 18; Yosemite N.P, CA

Na het ontbijt gaan we richting het park. Vandaag rijden we de route naar Glacier Point en morgen naar Yosemite Valley.

Ons hotel ligt aan de Merced River en die volgen we tot ver in het park.

We passeren Breidalveil Fall (189m)...

...waar we natuurlijk de auto uit gaan en een korte trail lopen tot vlakbij de waterval

Vervolgens rijden we door dit mooie N.P naar Glacier Point

...waar je een werkelijk prachtig uitzicht hebt op Half Dome. Deze gladde halve koepel is het meest markante herkenningspunt van Yosemite Valley en torent 1200 meter boven de bodem van de vallei uit.

Vanaf dit punt heb je ook prima zicht op de Nevada Fall en de Vernal Fall

Squirls zijn overal

Als Anja tot de ontdekking komt dat ze een lens van haar fotocamera is vergeten loopt zij even terug naar de auto en spot dan, tussen de bomen een Grizzly met haar jong. Grizzly mama wilde wel op foto, maar het jong verdween x op x achter de bomen

Als ze terug komtzit Benny 'braaf' te wachten

Glacier selfie

Genieten van de schaduw...

Mooie plaatjes voor thuis!

Op de terugweg komen we nog langs El Capitan, 2307m hoog en de grootste monoliet ter wereld!

We eten in het retaurant van het hotel, morgen nog een dag Yosemite N.P

** Voor nóg meer foto's van deze dag, kijk bij Foto's Dag 18; Yosemite N.P, CA

Dag 17; South Lake Tahoe - Bodie - Yosemite N.P, CA

Vandaag rijden we naar Yosemite N.P, maar niet voordat we eerst naar spookstad Bodie zijn geweest.

In 1859 werd er goud ontdekt door de goudzoeker W.S. Bodey waar de plaats zijn naam van kreeg. In 1876 werd Bodie omgevormd van een geïsoleerd mijnkamp met enkele goudzoekers tot een snel groeiend Wild West-plaatsje. In 1880 had Bodie maar liefst 60 saloons. Moorden en gevechten waren dagelijkse kost. In 1893 bouwde de Standard Company er zijn eigen hydro-elektrische centrale. Vandaag de dag is Bodie het meest authentieke spookstadje in het Wilde Westen, ook al verwoestte een brand een groot deel van Bodie in 1932.

Inmiddels is Bodie een State Historic Park waar je doorheen kunt wandelen en je je toch wel een beetje in het 'Wilde Westen' waant, alleen de Cowboys ontbreken....

We starten in Green Street...

The Dolan House...

The Old Methodist Church...

The J.S. Cain Residence...

Sawmill...

The Standard Mill...

The School House

Sam Leon Bar...

The Boone Store and Warehouse...

In 1975 is de laatste bewoner uit Bodie vertrokken.

Bodie Cemetery. Waar, tot op de dag van vandaag, nog oud bewoners van Bodie begraven worden...

We lopen 2 uur rond in dit grappige stadje en dan wordt het toch wel tijd om richting Yosemite N.P te gaan.

We passeren Mono Lake...

... en rijden dan via de prachtige Tioga Pass Yosemite N.P binnen.

Aan het eind van de middag arriveren we bij Cedar Lodge, ons hotel voor de komende 3 nachten.

** Voor nóg meer foto's van deze dag, kijk bij Foto's Dag 17; South Lake Tahoe - Bodie - Yosemite N.P, CA

Dag 16; Ely, NV - South Lake Tahoe, CA

Vandaag opnieuw een autorit voor de boeg. We gaan richting Yosemite N.P en om daar te komen maken we nog een 'verplichte' stop bij Lake Tahoe. Het is een rit van bijna 6 uur, dus we gaan, na het ontbijt, meteen op weg. We volgen de US-50 W voor een lengte van 266,4 miles (428km). Hahaha, ondenkbaar in Nederland!

U.S. Route 50 is een belangrijke oost-west verbinding van hetU.S-Route netwerk, met een lengte van ongeveer 4800 km, van West Sacremento in California naarOcean City, Maryland aan de Atlantische Oceaan. Het gedeelte tussen Ely en Fallon in Nevada staat bekend als "the Loneliest Road in the USA".

We hoeven niet uit te leggen of er enige waarheid in de naam van de Hwy zit. De foto's spreken voor zich

We stoppen in Cold Springs, wat niet meer dan een trailerpark is. Er is wel een kleine shop en een restaurant. We worden uitermate vriendelijk ontvangen. We drinken koffie/thee aan de bar, we delen een zalige kipclubsandwich met frites en hebben een gezellig gesprek met de eigenaresse, die de complimenten uitdeeld omdat Anja een rok aan heeft ipv een korte broek!

Sand Mountain

Als we eenmaal zicht hebben op Lake Tahoe is het snel gedaan met de rust! Het wordt drukker en drukker en als we South Lake Tahoe binnenrijden wordt het helemaal een gekkenhuis.4 banen alleen maar auto's en links en rechts een lint van hotels en casino's. Jakkie!!

Gelukkig ligt ons hotel, redelijk rustig aan het uiteinde van de stad. We checken in en lopen dan naar het Lake, wat dus werkelijk een vieze tegenvaller is. We hadden al gehoord dat je beter aan de andere kant van het meer kon zitten, maar dat lag gewoon teveel uit de route. Hier is niets te beleven. Wat mensen aan het strand en een radarboot die niet vaart.

We moeten ook nog eten. Het hotel heeft een Indiaas restaurant, maar dat hebben we in 2012 bij Joshua Tree N.P geprobeerd en dat was met name Anja niet écht (lees écht niet) bevallen.

We willen niet meer met de auto weg en dus lopen we de South Lake Tahoe Blvd een stuk uit, maar zoveel hotels en casino's er zijn, zo weinig is er te eten.We eindigen bij de I-Hop, het is voor vandaag niet anders.

Dag 15; Salt Lake City, UT - Ely, NV

Vandaag start onze reis richting California, maar omdat dit een te grote afstand is om in 1x te rijden hebben we een overnachting in Ely, NV....in the middle of nowhere..... en bij Lake Tahoe.

Doordat ons Hotel aan de rand van SLC staat zijn we in no-time op de I-215 en na 4miles op de I-80W waar we 118miles zullen doortuffen. Absoluut geen straf, want we rijden door de prachtige Salt Lake Desert

We stoppen bij een creepy benzinepomp voor koffie en wat lekkers. Anja mag ook nog even naar het toilet, maar tijdens de inspectie ziet ze daar toch maar vanaf

We stoppen, op aanraden van onze Tourguide van gisteren bij de Bonneville Salt Flats

De Bonneville Salt Flatsis eenzoutvlakte met een oppervlakte van 260 km². Het zout is op sommige plaatsen 1,8 meter dik. De vlakte is ontstaan doordat het zoute Lake Bonneville opdroogde. Het is de grootste zoutvlakte ten westen van het Great Salt Lake.

Adembenemend mooi!

Niet ver voorbij deze stop gaan we links af de State Route 93 South op, die ons in een bijna rechte lijn naar Ely zal brengen.

We zijn even na half 2 bij het hotel en nadat we ingecheckt zijn weet Benny niet hoe snel hij in de kamer moet komen om nog het laatste kwartiertje van de 1e WK wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Spanje te zien. Als hij de tv aan zet wordt hij bijna helemaal nuts. De stand, rechts boven in beeld geeft 5-1 aan voor Nederland!

Als de wedstrijd afgelopen is gaan we Ely verkennen. We hebben de hele middag nog en moeten tenslotte ook nog een restaurant zoeken voor vanavond. We zijn snel uitgekeken. Ely is eigenlijk alleen Mainstreet en daar is weinig tot hélemaal niets te beleven. Er is wel een Centre of Commerce, oftewel een VVV, en die geven ons een brochure van het Nevada Northern Railway Museum, waar je ook een rit met een stoomtrein kunt maken. We lopen terug naar het hotel en gaan dan met de auto naar het museum.

Binnen is, uiteraard, een souvenierswinkeltje. We kopen 2 tickets voor een 1,5 uur durende tour met de stoomtrein en 2 flesjes water. We vertrekken om half 5, dus we halen ook meteen nog wat crackers uit de auto, om straks de eerste honger te stillen.

Wat een gevaarte!

All aboard!

Uche...uche...uche

Het is...helaas...niet écht een rondrit. Het spoor loopt na drie kwartier dood. Hier hebben ze een fake ghosttown aangelegd met fake huisjes en een fake begraafplaats. We stoppen hier, maken een halve bocht achteruit om te kunnen draaien en rijden dan dezelfde weg weer terug.

We eten bij het Cell Block Steakhouse....

Benny besteld een 3 gangen menu, waarvan het voorgerecht Clamchowder is. Anja besteld een garnalencocktail en een Ceasar salad. De garnalencocktail ziet er niet uit! Een Martiniglas met wat sla en verder gevuld met een soort van bbq saus en er hangen reuze garnalen over de rand. Het smaakt zoals het er uit ziet. De garnalen zijn steenkoud, half bevroren en waterig. Al bij de 1e hap is Anja er klaar mee. We delen de Clamchowder. Als de serveerster Benny zijn hoofdgerecht komt brengen en we uitleggen dat dit dus werkelijk te smerig voor woorden is, biedt ze aan nog wat anders te halen, maar we laten het hierbij. De Clamchowder was heerlijk! Ze heeft wel de garnalencocktail van de rekening gehaald, met excuses van de kok!